Witam cieplutko w ten zimny poranek! 😉 Ukłon i podziękowanie za dobre słowa pod adresem Wzgórz i Bukowiny! ;)) Cieszę się, że zaszczepiłem chęć przyłączenia się do tej akcji. Dowiedziałem się o niej od mojego znajomego – Tomka Nawrota (pozdrawiam!), który często komentuje moje blogowe wpisy. ;)) Jeżeli chodzi o górskie lasy – mam cały czas “leśnego kaca”, że w mojej bogatej, włóczęgowskiej karierze, lasy górskie, są bardzo rzadko odwiedzane. Nie wspominając już o niewidzeniu jeszcze na własne oczy Puszczy Białowieskiej (chociaż to nie góry). W sumie Polska nie jest taka wielka, a ile jeszcze mam do zobaczenia! 😉 Pozdrawiam! :))

Witaj Sznupoku! 😉 Nie obrażam się! Co więcej, dziękuję Ci za bardzo trafną odpowiedź i wyręczenie admina. 😉 Do całości dodam tylko to, że stare drzewa to leśni weterani, którzy przetrwali niejedną burzę, nadmierną wilgoć, suszę, wichury, ataki szkodników, itp. Są bardzo cennym materiałem genetycznym (często tworzą tzw. gospodarcze drzewostany nasienne). Ich “młode” są odporniejsze na przeciwności meteo/pogodowe niż ich “sadzonkowi bracia” z plantacji szkółkowej. Dlatego są tak cenne. Do tego tworzą wyjątkowy i przez dziesiątki a nawet setki lat, budujący się ekosystem, który jest już nie do odbudowania poprzez nasadzenie nowego lasu. Oczywiście dodam też, za Sznupokiem, że są genialnie fotogeniczne! ;-))))
Zacytuję też Prentice Mulforda, o którym już pisałem co nieco na blogu:
„Szczęśliwy jest człowiek, który kocha drzewa – przede wszystkim wielkie, wolne, rosnące dziko w miejscach, gdzie je zasadziła nieskończona siła, niezależna od opieki ludzkiej. Gdyż wszystko nieuprawne, przyrodzone leży bliżej wszechświadomości, niż to, co zostało przez wolę ludzką okiełzane, przeobrażone, wychowane! Rzeczy urodzone na wolności oddychają czystszym rytmem duchowym nieskończoności, dlatego też wśród dzikiej natury, w lesie, w górach, wszędzie, gdzie nie ma śladów ludzkiej pracy, promienieje ku nam niewypowiedziana, wolna radość, upojenie bez granic.
Oddychamy emanacją, która z drzew, ze skał, od ptaków – z każdej formy nieskończoności płynie ku nam bezustannie! Uzdrawia ona i odnawia! Jest czymś więcej niż powietrze! Siłą duchową, która wypływa z powszechnego życia. Nie znajdziemy jej ani w miastach, ani w starannie utrzymanych ogrodach. Szczęśliwy ten, w kim rozpłonie ta, silna i poważna miłość do dzikich drzew, do ptaków i zwierząt, kto je uważa za równe sobie urodzeniem i wie, że w zamian za jego miłość one mogą go również obdarzyć czymś bardzo cennym. Wszystko, co żyje, odpowiada na sympatię i antypatię. My jesteśmy jedną częścią nieskończonej świadomości, a drzewa – drugą. Miłość zaś jest niewidocznym pierwiastkiem, „żywą wodą” świata i płynie wielkimi falami przez ten duchowy wszechświat, który nas zewsząd otacza.
Drzewo jest żywą myślą Boga. Myślą, która jest godna naszej uwagi. Zawiera ona pewną formę mądrości, której, być może, nam brak, której jeszcześmy nie zdobyli. A tej mądrości powinniśmy pragnąć, gdyż tylko rzeczywiste zrozumienie daje moc, a nam potrzeba jest mocy, by osiągnąć lepsze i zdrowsze ciało. Chcemy bowiem ostatecznie uwolnić się od choroby. Chcemy nowego życia i nowej radości z życia w każdym nowym dniu! Nasze ciała powinny stawać się z biegiem lat lżejsze, nie cięższe. Chcemy pewności! Chcemy uświadomić sobie nieskończonego ducha w każdej komórce – chcemy posiąść pogląd nieśmiertelności! Pragniemy zdolności, które dotychczas były zakazane „śmiertelnym!” Chcemy się wznieść ponad przypadkowości ciała, ponad cierpienie i śmierć ziemskiego ciała”.