(16) Sosna zwyczajna “Dziesławianka” z Dziesławic.

Nadszedł czas na ostatni wpis w cyklu pereł dendroflory Wzgórz Twardogórskich i okolic 2024. Zdjęcia do niego są jeszcze świeże, zrobiłem je podczas ostatniej wyprawy, w niedzielę 27 października. Rozpocząłem ją w Dziesławicach – miejscowości, która jest południowo-zachodnią sąsiadką Bukowiny Sycowskiej. Na obrzeżach wsi, możemy podziwiać wspaniałe panoramy pól i łąk otoczonych lasami.

Znajduję się w miejscu, w którym przebiega szeroka polna droga. Można nią dojść do cmentarza lub wejść na drugą drogę, prowadzącą prosto do lasu. Zanim jednak dotrzemy do borów i zagajników, ujrzymy ją!

Mistrzynię krajobrazu! Sosnową perłę Wzgórz Twardogórskich i okolic! Perłę, o której istnieniu dowiedziałem się z Facebooka od gospodarza strony “Pawłów Wielkopolski” – jednej z moich ulubionych, ponieważ prezentowane na niej treści są intersujące, dotyczą tych terenów i są przekazywane w świetny sposób.

To właśnie gospodarz “Pawłowa Wielkopolskiego” wskazał na tę sosnę, kiedy zapytałem Go o ciekawe drzewa. Było to już dawno temu, a ja wciąż nie miałem czasu, żeby się wybrać do Dziesławic. W końcu wpadłem na pomysł, że wpiszę drzewo na listę pereł dendroflory i nie będę miał już żadnych wymówek. Po prostu muszę do niego pojechać.

No i wybrałem się wczesnym porankiem w ostatnią niedzielę października 2024 roku. Na mapie i krążącym gdzieś zdjęciu zauważyłem, że jest to cenny i ciekawy okaz, ale gdy na własne oczy ujrzałem sosnę po wschodzie Słońca w lekko zamglonej scenerii, przysłowiowa “kopara” opadła! Ależ cudo!!!

Samotna outsiderka, radosna, wolna, lekko pochylona o bujnej koronie. Jej życie toczy się na otwartej przestrzeni, gdzie wiatry silniej wieją, gdzie Słońce mocniej świeci, gdzie pioruny częściej ciskają w ziemię.

Jak fenomenalnie prezentuje się z każdej strony i z każdej odległości! Na horyzoncie rosną setki drzew, a tylko ta sosna potrafi tak mocno zahipnotyzować tego, który ogląda tu przestrzeń dookoła.

Klimatyczna droga ciągnąca się do lasu, zygzakowato wije się przed drzewem, podobnie jak pień sosny. To osobliwe połączenie ziemi, drogi i drzewa! Zanim postanowiłem zbliżyć się do polnej piękności, długo oglądałem ją z dalszej perspektywy.

A później podziwiałem jej soliterową mość z drugiej strony, kiedy droga wyraźnie skręca na lewo.

Na zdjęciach porównawczych widać jej pochyłą sylwetkę, raz na prawo, raz na lewo. Po prostu roztańczona w bezruchu i falująca konarami, gdy silniejszy wiatr zawieje. 

Drzewo to, kiedy zbliżamy się do niego, “rośnie” nam w oczach. Z niewielkiego punktu na horyzoncie, z każdym krokiem dostrzegamy coraz masywniejszą i okazalszą sylwetkę.

Sosna otwiera przed tree hunterem tajemnicę starego drzewa żyjącego w samotności. W oddali rosną sosny gospodarcze, proste jak strzała, wysmukłe z wąskimi koronami.

Samotna sosna nie potrzebuje konkurować z innymi drzewami o światło. Promienie słoneczne oplatają ją równomiernie, od świtu do zmierzchu. Dlatego zamiast piąć się do góry, rozpycha konary na boki i nabiera muskulatury. Taka strategia nadaje jej bardzo finezyjnego wyglądu.

Kiedy zrobiłem wiele zdjęć drzewa z dalszych odległości, do głowy przyszło mi imię dla sosny. Od nazwy Dziesławic, postanowiłem ją nazwać “Dziesławianką”. Niech stanie się dendrologiczną wizytówką tej pięknej wsi!

Jej tańcząca sylwetka intrygująco przyciąga wzrok z daleka. Za to bliska dzieje się znacznie więcej! Dopiero teraz widać jakie “Dziesławianka” wywija piruety! Wypina dumnie pień do przodu, niczym pierś żołnierza w Batalionie Reprezentacyjnym!

Gdy obejdziemy drzewo dookoła, możemy zachwycić się jej różnorodnym obliczem. Nieskrępowana, wyrzeźbiona, z każdej strony wygląda inaczej. Pokręcona, sosnowa dama na polu. 

Na poziomie pierśnicy, pień drzewa gwałtownie się rozszerza. Dlatego musiałem poszukać miejsca, w którym obwód pnia od gruntu do poziomu 130 cm jest najchudszy.

Według moich oględzin i pomiarów, najchudszy obwód pnia sosny, znajduje się na poziomie 55 cm od gruntu. W tym miejscu wynosi on 297 cm.

Pień drzewa jest bardzo krótki, pękaty i masywny. Na wysokości około 190 cm rozchodzi się na dwa przewodniki konstrukcyjne. Kiedyś były trzy, ale jeden został chirurgicznie usunięty.

Wyróżnia się znacznym poskręcaniem i finezyjnością. W zależności z której strony na niego spoglądamy, można dostrzec literę “Y” lub charakterystyczne wygięcie (wybrzuszenie).

Wnętrze pnia jest częściowo wypróchniałe. W sośnie działają grzyby pasożytnicze, jego stare owocniki dostrzegłem na górnym fragmencie dziupli.

Znalazłem na nim również charakterystyczny guz oraz zaschniętą żywicę. Drzewo, prawdopodobnie broni się przed infekcją bakteryjną lub innymi “wrogami”.

Poskręcany świat “Dziesławianki” warto podziwiać również w samej koronie drzewa. Nieregularnie wijące się konary oraz gałęzie sosny, tworzą fantastyczny zestaw. 

Stan zdrowotny okazu jest dobry, jednak niepokoić może działalność grzybów. Natomiast stan techniczny drzewa określiłbym jako zadowalający.

W koronie zanotowałem kilka naturalnych śladów/blizn po wyłamaniu się niektórych konarów/gałęzi drzewa.

Ulistnienie (ilość igieł) “Dziesławianki” jest dobre. Drzewo posiada bujną, zieloną koronę, chociaż miejscami widać zmianę barwy igieł z zielonej na żółtawą.

Jak na sosnę to “Dziesławianka” jest mała, ma zaledwie około 17-18 metrów wysokości. Za to rzuca na pole bardzo ciekawy cień.

Tak wygląda. Ma coś z paralotni z akcentem na para. Albo dendrolotnia w odmianie sosnowej. ;))

Kiedyś już o tym wspomniałem, ale było to dawno, zatem przypomnę. Dokumentując drzewa, warto zwracać uwagę na rzucane przez ich sylwetki cienie i uwieczniać te cienie na zdjęciach. Później można porównywać świat drzew i cieni. Ciekawe spostrzeżenia gwarantowane.

Pień “Dziesławianki” w blasku złotej porannej godziny. Sosnowa egzotyka w zaczarowanej scenerii!

Jeszcze raz sosna “Dziesławianka” po lewej stronie drogi…

i po prawej stronie drogi.

Pień z szeroko otwartymi “ramionami”, tj. konarami.

Piruety, akrobacje, sosnowe wygibasy pnia.

Może warto napisać wiersz “O samotnej sośnie Dziesławiance”

Rośnie na rozległym polu, tuż obok drogi, na krańcach wsi Dziesławice

Poranne zamglenie otula jej koronę, wiatr porusza gałęziami lekko i z gracją

Dla mnie jest sosnową atrakcją i krajobrazową rewelacją

Kiedy ujrzałem ją podczas jesiennego wschodu Słońca

zachwyciłem się Dziesławianką od początku do końca

Jedyna taka w krajobrazie, jak w cudownym obrazie,

namalowanym nie dłonią a natchnieniem i zmysłami

Sosnowymi marzeniami, wędrując polnymi drogami

Jej wdzięczne oblicze jest wpisane w historię Dziesławic

Wsi, w której rośnie cudna sosna bez granic

Nieskrępowana innymi drzewami, lasu cieniami, gospodarczymi pracami

Jest wolna jak łabędź w przestworzach, jak woda w oceanach i morzach

Jej piękno zatrzymałem na każdym zdjęciu

Jej energię czułem w głowie i sercu

Oczarowała, powaliła na kolana

Chociaż zapewne tak nie chciała

Dziesławianka nie potrzebuje zachwytu, bogactwa, rozgłosu, splendoru

Tylko wody, Słońca, pomyślnej pogody, ciszy i spokoju

Mnóstwa dobroci od niej otrzymałem, długo przy jej pniu siedziałem.

Prawie godzinę czytałem finezyjną budowę sosny, podziwiałem poskręcane piruety,

jesienne oblicze, w cieniu na polu odbite.

Dziesławianka to drzewo niesamowite! Sosnowa dama w samotności

Niechaj żyje do późnej starości

Aby cieszyła ludzi swoją obecnością

Poskręcaniem, tańcem, finezją, gracją i krajobrazową arystokracją!

Na koniec jeszcze dwa efektowne tryby w aparacie włączyłem i w ten sposób sosnę “Dziesławiankę” uwieczniłem.

Czarno-biała fotografia ‘ziarnista’ i ‘delikatna selpia’.

W pewnym sensie “przeniosłem” się w czasie, drzewo wygląda jak na dawnych fotografiach, kiedy nie było cyfrowej techniki.

Sosna “Dziesławianka” jest dla mnie jednym z najważniejszych, udokumentowanych okazów sosny pospolitej na terenie Wzgórz Twardogórskich i ich okolic.

Do tej pory nie odnalazłem w tym regionie tak rewelacyjnie prezentującej się sosny. Dlatego jeszcze raz ślę wielkie podziękowania do “Pawłowa Wielkopolskiego” z FB, który mi dał namiary na “Dziesławiankę”.

Bez względu na to, jakie uda mi się odnaleźć inne ciekawe sosny do następnego cyklu, bardzo wątpię, czy gdzieś może rosnąć jeszcze wspanialsze cudo od “Dziesławianki”.

Nawet jej cień w kategorii cieni rzucanych przez sosny jest wyjątkowy.

P O D S U M O W A N I E

1) W północno-zachodnim krańcu Dziesławic, przy polnej drodze prowadzącej do lasu, rośnie piękny i samotny okaz sosny pospolitej nazwanej przez tree huntera “Dziesławianką”, który rewelacyjnie prezentuje się w rolniczym krajobrazie miejscowości w otoczeniu lasów.

2) Obwód pnia drzewa na poziomie 55 cm wynosi 297 cm, wysokość około 17-18 metrów. Budowa drzewa jest charakterystyczna dla okazów rosnących na otwartej przestrzeni, tj. bardzo krótki i gruby pień oraz szeroka i nisko osadzona korona. Stan zdrowotny i techniczny sosny jest przyzwoity. “Dziesławianka” odznacza się bardzo finezyjnym pokrojem i sylwetką, wnętrze pnia jest częściowo wypróchniałe, co wiąże się z działalnością grzybów.

3) Sosna “Dziesławianka” to drzewo dla artystów, poetów, fotografów i każdego, kto dostrzega w krajobrazie potęgę oraz piękno samotnych okazów. Nawet cień drzewa pobudza wyobraźnię i może się stać źródłem inspiracji. To wyjątkowa perła dendroflory i to pisana przez bardzo duże P.

Cykl pereł dendroflory Wzgórz Twardogórskich i okolic 2024 dobiegł do końca. Mam nadzieję, że był interesujący i ukazujący różnorodność oraz czar rosnących tam drzew. Do zebrania wystarczającej ilości materiału na następny cykl, potrzebuję co najmniej 2 lata. Dużo zależy od tego, ile zorganizuję wycieczek i przede wszystkim czy odnajdę drzewa, które zakwalifikują się do cyklu. Od przyszłego tygodnia wracam do prezentacji i opisywania innych drzew. Wśród nich znajdą się między innymi, bardzo cenne i znane dęby rosnące na terenie Ivenack (Niemcy), które tree hunterzy podziwiali w maju.