Aktualności Las Perły dendroflory

Pozostałe pomnikowe drzewa w Bąkowie.

Pozostałe pomnikowe drzewa w Bąkowie.

W ostatnim artykule dotyczącym pomnikowych drzew w Bąkowie (woj. kujawsko-pomorskie, powiat świecki, gmina Warlubie), najpierw przenoszę się do 3,5 hektarowego parku krajobrazowego z 1 poł. XIX w. o zachowanym układzie przestrzenno – kompozycyjnym. Centralnym elementem założenia parkowego jest duży staw, usytuowany za dworem. Do stawu prowadzą schody terenowe zakończone drewnianym mostkiem. W parku mimo upływu lat, rośnie ponad 500 drzew i krzewów ozdobnych. 

Znajdziemy w nim dorodne kasztanowce, olchy czarne, klony zwyczajne, graby pospolite, jesiony wyniosłe, topole czarne i białe, buki zwyczajne, dęby szypułkowe oraz robinie akacjowe. Oprócz tego rosną iglaki, m.in. modrzewie europejskie, świerki pospolite i kłujące, oraz jodły pospolite. W parku znajdują się również oryginalne krzewy: wonne jaśminowce, róże pomarszczone, lilaki z kiściami kwiatów kwitnących w maju i śnieguliczki zwabiające swymi owocami liczne gatunki ptaków.

W 1356 roku Bąkowo należało do braci von Frischenbach, w 1357 roku do nieznanego Mikołaja, zaś w 1454 roku do Hugona von Huttena, a od 1469 roku do Niemogniewa Jasionina – kapitana miasta Nowe. W XVI w. wieś była własnością szlachecką. Należała m.in. do Jasińskich, Czapskich, a następnie do Skórzewskich.

Od 1840 roku aż do II wojny światowej była w rękach Carla Gerlicha oraz jego potomków. W okresie międzywojennym majątek uległ parcelacji (z obszaru wyłączono zabudowania oraz sad i park). W 1946 roku stał się własnością Skarbu Państwa i przekazano go w użytkowanie Państwowemu Domowi Dziecka.

DĄB SZYPUŁKOWY

Według Centralnego Rejestru Form Ochrony Przyrody, w parku objęto ochroną pomnikową 4 drzewa. Trzy egzemplarze tworzą chronioną grupę drzew, ponadto chroniony jest również samotny dąb szypułkowy, powołany na pomnik przyrody Komunikatem Nr 1/70 Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z dnia 31 lipca 1970r. w sprawie uznania za pomniki przyrody tworów przyrody w woj. bydgoskim. (Dz. Urz. WRN w Bydgoszczy).

Drzewo to jest pięknym i dorodnym parkowym osobnikiem, który rośnie w reprezentatywnym miejscu. Według CRFOP ( Dąb_szypułkowy_w_parku_w_Bąkowie ), obwód pierśnicowy pnia drzewa wynosi 512 cm, wysokość okazu 28 metrów, wieku nie podano.

Pień dębu jest gruby, walcowaty, masywny i stosunkowo krótki, charakterystyczny dla dębów rosnących na otwartych przestrzeniach. Stan techniczny pnia jest bardzo dobry, a całe drzewo sprawia wrażenie okazu zdrowia.

W kilku miejscach odznacza się zgrubieniami i śladami po usuniętych chirurgicznie konarach z dolnych fragmentów korony, ponadto dostrzeżemy na drzewie wiele stanowisk mchów.

Aby w pełni objąć wzrokiem majestat pomnikowego dębu, należy odejść od drzewa na wiele metrów. Korona okazu jest zdrowa, szeroka, obficie ulistniona i ugałęziona.

Opisywane drzewo to jeden z najmocniejszych i najpiękniejszych punktów dendrologicznych w parku, przy okazji bardzo łatwy do odnalezienia i podziwiania.

(1) BUK ZWYCZAJNY ‘PENDULA’

Zgodnie z danymi w CRFOP ( Pomnikowe_drzewa_w_parku_w_Bąkowie ), grupę pomnikowych drzew w parku tworzą: buk zwyczajny odmiany zwisłej; buk zwyczajny i lipa drobnolistna. Drzewa objęto ochroną na mocy rozporządzenia nr 322/95 Wojewody Bydgoskiego z dnia 29 grudnia 1995 r. w sprawie uznania za pomniki przyrody tworów przyrody na terenie województwa bydgoskiego.

Najłatwiejszy do odnalezienia jest buk w odmianie płaczącej, który rośnie w pobliżu stawu. Na pniu drzewa znajdziemy charakterystyczne zgrubienie (miejsce szczepienia) i wyryte bohomazy przez jakiegoś głupola.

Według informacji z CRFOP, obwód pnia drzewa na poziomie pierśnicy wynosi 295 cm, wysokość 25 metrów, wieku nie podano. Pień rośliny nie należy do zbytnio okazałych, ale przy buku w odmianie płaczącej ma to drugorzędne znaczenie.

Najważniejszy jest nieprawdopodobny wygląd drzewa, jego wyjątkowo efektowny pokrój i sylwetka. Pod zwisającym okapem setek gałęzi i tysięcy liści istnieje zaczarowany świat!

Od lat dziecinnych, zawsze zwracałem uwagę na buki płaczące, jeden z nich rośnie bardzo blisko mojego dawnego miejsca zamieszkania: » Wspaniały buk “Pendula” z wrocławskiego parku.

W Bąkowie możemy oglądać przede wszystkim ogromne dęby szypułkowe, ale buk Pendula jest tylko jeden i chociażby wyłącznie dla niego warto zajrzeć do parku. Oczywiście należy wśliznąć się pod koronę drzewa, aby w pełni docenić jego dendrologiczny kunszt

Warto zwrócić uwagę na efektownie powyginane gałęzie i konary, sprawiają one wrażenie wyjątkowo plastycznych, łatwych do formowania. W rzeczywistości to lata żmudnej pracy drzewa i coroczne przyrosty o nowe “esy-floresy.”

Jeszcze raz sylwetka buka w całej okazałości. Kaskady liści spływają z korony przypominającej wodospad. Drzewo wygląda czarująco pod każdym względem.

(2) BUK ZWYCZAJNY

Całkowitym przeciwieństwem buka “penduli”, jeżeli chodzi o wygląd jest drugi pomnikowy buk zwyczajny, a raczej jego resztki. Drzewo całkowicie utraciło koronę i obecnie pozostał po nim martwy i wysoki na kilka metrów pień, z którego prawie w całości odleciała już kora.

Przed zamarciem, obwód pnia drzewa na wysokości pierśnicy wynosił 395 cm, a jego wysokość 25 metrów (dane z CRFOP).

(3) LIPA DROBNOLISTNA

Trzecie pomnikowe drzewo z grupy to lipa drobnolistna, z którą mieliśmy największy kłopot, ponieważ trudno jednoznacznie wskazać, które to jest drzewo. W pobliżu rośnie kilka podobnych gabarytowo osobników tego gatunku i żaden nie jest oznaczony stosowną tabliczką. Wśród nich odnaleźliśmy martwy, w znacznym stopniu rozłożony pień po jednej z lip.

Według danych w CRFOP, obwód pierśnicowy pnia pomnikowej lipy wynosi 270 cm, wysokość 25 metrów. Jak na lipę to jest to bardzo skromny obwód pnia, wiele znacznie grubszych lip do dzisiaj nie doczekało się pomnikowych statusów.

GRUPA DĘBÓW PRZYDROŻNYCH

Ostatnie pomnikowe drzewa w Bąkowie (terytorialnie jest to już Warlubie) rosną obok skrzyżowania dróg Rulewo – Warlubie – Bakowski Młyn, przy ul. Bąkowskiej 42. Jest to grupa dwóch dębów szypułkowych.

Można napisać, że to dwaj strażnicy dróg – grubszy i chudszy w pniu, przy czym ten grubszy jest jednocześnie szerszy w koronie, a chudszy odznacza się węższą koroną. Taki dębowy Flip i Flap. ;)) Oba drzewa prawidłowo oznaczono tabliczkami.

Aktem powołującym “Flipa” i “Flapa” na pomniki przyrody ożywionej jest rozporządzenie Nr 11/91 Wojewody Bydgoskiego z dnia 1 lipca 1991 r. w sprawie uznania za pomniki przyrody tworów przyrody na terenie województwa bydgoskiego.

Według danych w CRFOP ( Dęby_szypułkowe_przydrożne_w_Bąkowie ), obwód pnia na wysokości pierśnicy grubszego dębu wynosi 446 cm, wysokość 22 metry, a chudszego okazu 280 cm przy wysokości 18 metrów. W rejestrze nie podano wieku drzew.

Grubszy dąb charakteryzuje lekki skręt włókien wokół osi pniu. Oba drzewa odznaczają się dobrą kondycją zdrowotną i stanem technicznym. Na dębach przeprowadzono chirurgiczne cięcia dolnych konarów i gałęzi. Ślady po tych zabiegach są właściwie całkowicie zabliźnione.

Drzewa prezentują się malowniczo, chociaż ich gabaryty są znacznie skromniejsze w porównaniu do “Grupy Dębów Bąkowskich” rosnących na polach. Zapewne są też o kilkaset lat młodsze.

Tym wpisem kończę przegląd pomnikowego drzewostanu w Bąkowie. W następnych przeniosę się do pobliskiego Warlubia, gdzie najpierw zaprezentuję i opiszę pomnikową aleję drzew, zaś w drugim wpisie skupię się na wielkiej lipie, która wciąż należy do mało znanych drzew w kraju.

Podziel się na:
  • Facebook
  • Google Bookmarks
  • Twitter
  • Blip
  • Blogger.com
  • Drukuj
  • email

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.