Czarująca szata lata w Bukowinie.

Sobota, 15. lipca 2023 roku. Prognozy pogody nie napawają zbytnim optymizmem, ponieważ ma to być jak na razie najcieplejszy dzień od początku tego roku. Modele straszą 35-36. stopniami C w cieniu, czyli w pełnym Słońcu będzie ponad 50 stopni C. Przyjeżdżam do Bukowiny i samotnie wyruszam do lasu.

Jest już bardzo ciepło, ale jeszcze znośnie. Czuć bardzo ciepłe powiewy wiatru na twarzy. Dla ochłody włączam w aparacie efekt sepii, aby oszukać na zdjęciach rozpoczynający się upalny dzień. Dzięki temu tereny Bukowiny wokół stacji nabierają nieco surrealistycznych barw.

Efekt sepii dla mnie to pewnego rodzaju pomost między nowoczesnością w fotografii i przeszłością na zdjęciach. Zdjęcia w brązowych odcieniach kojarzą się z barwami czarno-białymi, dla których zarezerwowana jest przeszłość i sentyment.

Przeszłością jest zdrowy klon srebrzysty “Bukowianin”, którego prawie w całości martwa korona, wciąż góruje nad stacją, jak Słońce w południe na niebie. Ile jeszcze da radę tak stać? Czy sam się rozłamie, czy pomogą mu w tym ci, którzy go otruli i którzy wciąż przyjeżdżają do Bukowiny i pryskają truciznę wokół stacji, a gmina Międzybórz nic z tym nie robi…

Sepia zgasła, w aparacie włączył się tryb las, las i jeszcze raz las. U mnie ten tryb włączył się już dzień przed przyjazdem do Bukowiny. Pierwszym celem było dotarcie do jagodowych miejsc, mocniej zacienionych i takich, w których rosną większe jagody.

Wszystko wskazuje na to, że przechodzimy przez kulminację tegorocznego – co by nie napisać – słabego sezonu jagodowego. Susza napiera z każdym dniem, sytuacja staje się coraz bardziej niekorzystna, ale wciąż jeszcze nie jest za późno na odratowanie usychającego sezonu.

Warunkiem są obfite opady deszczu, jednak tych nadal nie widać w najdalszych prognozach. Największe opady, wciąż przechodzą jak zaklęte z dala od Bukowiny i terenów przylegających do niej.

Codziennie śledzę prognozy pogody, prawie codziennie wydawane są ostrzeżenia przed burzami, ulewami i gradem i codziennie nie pada lub tylko skrapia powierzchnię gruntu… W zeszłym roku po połowie lipca, sytuacja również stawała się dramatyczna. Wszystko uratowały 2-3 dniowe obfite opady, jakie wystąpiły pod koniec lipca, a później w połowie sierpnia.

W tym roku prognozy są bardziej pesymistyczne i jeżeli ma nie padać, to chociaż niech upały odpuszczą, ale tego bym się po sierpniu raczej nie spodziewał. Lasy są wysuszone coraz bardziej, strumienie i rowy z wodą stają się puste. Mimo to, w lesie wciąż jest pięknie, bo las zawsze jest piękny.

Przed południem upał zaczął się nasilać, ale wciąż było jeszcze znośnie. Zaszyłem się w najbardziej zacienionych miejscach w lesie i skubałem szybko jagody, bo nie wiedziałem, czy nie przyjdzie taki moment, że zrezygnuję ze zbierania z powodu upału.

Żywica sosnowego świata borów, spowiła wszelkie leśne zakamarki i nozdrza zbierającego. Po południu czuć było już “żar tropików” nawet w głębszych partiach lasów. Rozpoczęła się najgorętsza część doby.

Miejscami jagody są piękne, dość duże i obficie oblepiają krzewinki. Na niektórych widać już pierwsze oznaki niedoboru wilgoci, w postaci przedwcześnie wybarwiających się fragmentów liści.

Prawdopodobnie to jest szczyt możliwości jagodowych tegorocznego sezonu i lepiej już nie będzie. Na stanowiskach mocno prześwietlonych, jagody niestety wysychają. Jak to wygląda, to postaram się pokazać w relacji z następnej wyprawy, którą planuję na dniach.

Przed godziną 18. zakończyłem zbiory z wynikiem 20. litrów. W tym czasie duchota i parówa były niemiłosierne, ale w głębszym cieniu, można było odetchnąć. Dałem radę, chociaż momentami przewijały się w mojej głowie myśli o jagodowej dezercji. ;))

W ostatnich latach miałem taki epizod. To było w lipcu 2015 roku, kiedy porzuciłem zbieranie jagód, gdyż zrobiło się jeszcze goręcej i nawet w cieniu zbieranie było zbyt uciążliwe. Mam nadzieję, że następnym razem trafię na znośniejsze warunki.

♦ AMBONA SZERSZENI ♦

Tradycyjnie nazbierałem też leśnych pejzaży i wrażeń. Tych drugich zwłaszcza przy tej urokliwej ambonie myśliwskiej, na którą postanowiłem wejść, celem zrobienia kilku klimatycznych fotek. Słońce miałem za plecami, więc warunki do fotografowania były idealne.

Zacząłem wchodzić po drabinie do ambony, już miałem wejść do środka, kiedy pod jej zadaszeniem ujrzałem okazały, nieregularny kokon (gniazdo), z którego wylatywały i wlatywały wypasione szerszenie. W tym momencie, prawdopodobnie pobiłem życiowy rekord w szybkości zejścia z ambony… ;))

♦ CIEKAWSKI KRUK ♦

Kiedy spoglądałem na kilka uschniętych sosen, moją uwagę przykuł kruk, który darł się w niebogłosy. Czyżby na mnie? Może wrzeszczał – Lenart! Kto w takich upalnych warunkach łazi po lesie?! Zwariowałeś?! ;))

Zbliżyłem obiektyw aparatu i stało się coś dziwnego. Kruk przestał wrzeszczeć, tylko zaczął mi się przyglądać, przechylając głowę raz na lewo, raz na prawo.

Ta krucza ciekawość trwała około 5 minut. Cały czas byłem obserwowany. Z przybieranych przez urocze ptaszysko pozycji, można było wnioskować, że wzbudzałem w nim sporą ciekawość.

On również bardzo mnie zaciekawił i zaintrygował. Po około 5. minutach, górujący nade mną kruk, ponownie odezwał się swoim skrzecząco-nastrojowym głosem. Chyba mu się już znudziłem. Przynajmniej tak to odebrałem.

I raczej się nie pomyliłem, ponieważ za chwilę ptak wzbił się w powietrze, zatoczył nade mną koło i poleciał w głębię leśnych ostępów.

Jaki z tego morał? Kruk ciekawy człowieka, ale tylko przez krótką chwilę. Człowiek nielot, więc szkoda sobie nim dłużej głowę zawracać, lepiej po lesie swobodnie polatać. ;)) 

♦ CZARUJĄCA SZATA LATA W BUKOWINIE ♦

Każde lato w Bukowinie jest inne, niepowtarzalne, jedyne. Przecież można zarzucić mi, że to banalne stwierdzenie, oklepane, powielone przez mnie wiele razy.

Podobne, a często prawie te same kadry, miejsca, krajobrazy leśne, polne i inne pejzaże. To tylko pozory. Lato w Bukowinie, poza niepoliczalną ilością wymiarów osobliwego piękna, charakteryzuje również bezludzie, a wielu miejscach wręcz odludzie.

Tu przez wiele godzin, a często nawet przez cały dzień można nie spotkać drugiego człowieka. Jesteś tylko ty i wszystko to, co Bukowina oferuje swoim artyzmem i geniuszem budowania nastroju oraz klimatu.

Pociągiem nikt nie przyjechał, grzybiarzy nie uświadczysz, bo to jeszcze nie grzybowe czasy. Tylko czasami można spotkać jakiegoś zabłąkanego miejscowego lub leśnika. Ale najczęściej nie spotykam nikogo. Poza tym lubię dyskretnie omijać ludzi, potrzebuję wyciszenia i spokoju. Po te wartości, jak i po wiele innych przyjeżdżam do Bukowiny.

Komu by się chciało w takim upale włóczyć po bukowińskiej krainie? To nie Krupówki, szlak na Śnieżkę lub Giewont. Poza wielką wartością przyrodniczą i krajobrazową, ziemie Bukowiny uwielbiam też za ciszę i spokój, za jej pozorną niekomercyjność i “nic specjalnego”, które tu nie przyciągają tłumów.

Ile razy o tym pisałem, ile razy prezentowałem podobne fotografie? Czy te widoki mogą się kiedyś znudzić? Kiedy wiesz, jak za łanami zbóż czekają na ciebie starzy dobrzy drzewni przyjaciele, do których wędruję znanymi tylko sobie, dzikom i jeleniom ścieżkami?

Wzgórza Twardogórskie, a wraz z nimi Bukowina to ciągłe równiny, górki i dołki. Wzgórza, zagłębienia terenu, rowy, wąwozy i inne wspaniałości. Letnia szata lata przybrała swój najbardziej odświętny wystrój, którego kolejna przemiana rozpocznie się wraz ze żniwami. 

Do tego czasu możemy podziwiać kwintesencję lata. Jego najbardziej wyrazistego ducha, który objawia się w nieskończonej zieleni i błękicie.

Lato, chociaż upalne, w tym roku również bardzo suche, tak szybko przeminie, że w grudniu, podczas ciemności w zimie, będziemy wracać do czasu jego odświętności i magicznych zachodów Słońca po godzinie 20.

Letnia szata po Bukowinie lata. Złocistym kolorem dywany traw farbuje, zielenią las w oddali maluje. To wszystko ciągle fotografuję i nigdy nie mam dość.

W zimie marzymy o cieple, podczas upału o zimowym chłodzie. Człowiekowi pogoda nie dogodzi. Zamiast narzekać i marzyć o czymś, co w danej chwili jest nierealne, lepiej zanurzyć się w widokach, na Bukowiny wzniesieniach i stokach.

A tu ponownie równiny długie i szerokie, lasem otoczone, przeze mnie wielbione i czczone.

♦ GUZOWATA BRZOZA ♦

Odwiedzam Guzowatą brzozę, wciąż rekordzistkę w obwodzie pnia wśród dolnośląskich brzóz. Do dzisiaj grubszej nie znalazłem. Żyje w towarzystwie dębu. Tworzą niepowtarzalną parę.

Pomimo kiepskiej suchej pogody, co roku waleczna, żywozielona i przepiękna, chociaż w środku wypróchniała, a na pniu z licznymi guzami i grzybami.

Fotografia w sepii to powrót do przeszłości tego cudownego drzewa. Znam ją od ponad 30. lat, ale dopiero w 2016 roku uświadomiłem sobie, jak wyjątkowa jest to brzoza.

♦ NA PÓŁMETKU LATA ♦

Lato meteorologiczne to czerwiec, lipiec i sierpień. Zatem połowa lata za nami, druga połowa właśnie się rozpoczęła. Ucichną śpiewy ptaków, zakwitnie wrzos, noce staną się dłuższe.

Zanim to nastąpi, wciąż króluje letnia szata lata. Czarująca, gorąca, zielona, rozśpiewana i gęsta, często tak zarośnięta, że nie do przebycia.

To jedna ze ścieżek wśród bukowińskiej dżungli. Prowadzi do zielonego bajorka z martwymi konarami wystającymi ponad powierzchnię wody.

A po przebyciu ścieżki obok bajorka, wchodzimy w jeden z tysięcy leśnych letnich tuneli.

Następnie kieruję się do sosnowych hektarów, w których czasami podgrzybków było w bród. Teraz przyszła trzebież i zasiała figę z makiem…

Młode lasy wzrastają ku niebu. Wielkie połacie po wyrąbanych starych sosnach, pokrywają się tysiącami sadzonek. Leśnicy wyrąbali, leśnicy posadzili. I tak w kółko.

W jednym miejscu spotkałem las paproci, które wymieszały się młodymi sosenkami. I ponownie orzeźwiający tunel wśród mieszanego lasu.

Moje ulubione ścieżki, dukty, leśne przesmyki, skróty i tak dalej. Zastanawiam się, czy to wszystko to jest czarująca szata obecnej pory roku, czyli lata? Czy może czarująca szata lata (fruwa) po Bukowinie? Tradycyjnie trochę tego pierwszego i drugiego. ;))

Marzę o obfitych deszczach, solidnych (ale nie niszczących) burzach i odepchnięciu wizji jeszcze większej suszy. Czy pogoda wreszcie zlituje się na wysychającymi lasami Bukowiny i wielu innych regionów w kraju?

Czekam z niecierpliwością na odmianę tej patowej sytuacji pogodowej. W drodze powrotnej do pociągu, czułem na sobie niemiłosierny upał, na otwartej przestrzeni ciężko było wytrzymać.

W pociągu włączyła się naturalna klimatyzacja. ;)) Prawie całą drogę stałem przy oknie, bo tylko wtedy można było się trochę schłodzić. Nawet przy prędkości ponad 100 km/h, wiatr wciąż był ciepły!

Było późne popołudnie, a właściwie wczesny wieczór. Wracałem po upalnym i ciężkim dniu, jednak dla mnie był on wyjątkowy. Poczułem lato Bukowiny do szpiku kości i niech mi cały świat zazdrości. ;))

A mnie już tęskno do Bukowiny, bo tam naprawdę czas inaczej płynie. W rytmie bijącego serca lasów, pośród cieni drzew i morza polnych kwiatów.

DARZ GRZYB!