Co można zrobić z pierwszym, znalezionym koźlarzem pomarańczowożółtym w sezonie? Można go zebrać do koszyka. Albo zrobić mnóstwo fotek, stworzyć “fungi-selfie”, zatańczyć z radości, wrzasnąć i okazać w inny, różnoraki sposób swoją radość i emocje. Po zimowym, grzybowym poście, można go też spałaszować na miejscu (nie polecam). ;)) Wreszcie, można go też zostawić w miejscu i licząc na fuksa, że nikt go nie zerwie, przyjechać za tydzień i popatrzeć, jak żywioły obiegu materii przeobrażają go w naturalny sposób.

W taki właśnie sposób, postąpiłem w tym sezonie z pierwszym, znalezionym w dniu 19 maja koźlarzem pomarańczowożółtym. Po zrobieniu kilku zdjęć, zapadła decyzja, że pozostanie on w lesie. Dlaczego? Ku pomyślności sezonu i rozsianiu przez niego pomarańczowożółtej braci w brzozowo-sosnowych alejkach. Niech jesienią pomarańczowożółta “rewolucja” opanuje te miejsca. ;)) Wtedy raczej nie myślałem, że będę go szukać 8 dni później…

Podczas ponownej wycieczki w dniu 27 maja, nadal nie myślałem, co tam się dzieje u mojego dziewiętnasto-majowego, pierwszego koźlarza, często nazywanego krawcem z rodziny Leccinym versipelle. Ale w miarę zbliżania się do miejsca, w którym on rósł, zacząłem myśleć, że może jeszcze się uchował. Że zobaczę go ponownie. Nieważne w jakim stanie. No i był. Opędzlowany z miąższu przez ślimaki, chwiejący się na pogryzionym trzonie, jak Pan Ziutek po wizycie w sklepie monopolowym. To wszystko mało ważne. Ważne, że był! ;))

Polecam każdemu grzybiarzowi, przeprowadzenie takiego doświadczenia, szczególnie teraz, gdy grzybów jest bardzo mało i ludzi jeszcze mniej. W sezonie, z eksperymentem może być ciężko z uwagi na konkurencję. Zrobiłem kilka zdjęć porównawczych, aby pokazać proces zmiany w wyglądzie u koźlarza w ciągu ośmiu dni. Zarodniki wysypał, nakarmił tłuściutkie ślimaki. Jakieś leśne żyjątka, pewnie też go jeszcze skonsumują. Być może już to zrobiły. Mi dał sporą frajdę z przewodnim dla grzybiarzy hasłem: “Jeszcze grzybnia nie zginęła”! Darz Grzyb! ;))