Drzewo numer 12. w moim cyklu TOP 13 okazów dendroflory parku w Oławie to masywna i wysoka topola biała, której pień jest bardzo malowniczo porośnięty bluszczem. Drzewo to rośnie w części “dżunglowej” parku, w niedalekim sąsiedztwie wału przeciwpowodziowego rzeki Oławy.

Topola ta jest największym przedstawicielem tego gatunku w oławskim parku o obwodzie pierśnicowym wynoszącym 400 cm. To zaledwie niecałe 50% możliwości tego drzewa, jeżeli chodzi o grubość pnia ponieważ topola biała może osiągać rozmiary przekraczające 800 cm obwodu, czyniąc je tym samym jednymi z najgrubszych drzew rosnących w Polsce.

Drzewo ma długi, wysoki pień od którego w miarę regularnie wyrastają poszczególne konary i gałęzie. Rośnie obok innych, nieco mniejszych przedstawicielek tego gatunku, zaciekle konkurując z nimi o dostęp do światła. Dzięki temu topole te są jednymi z najwyższych drzew parku oławskiego, “ścigając” się z jesionami, które nie chcą pozostać w dole.

Spoglądając na wijący się po pniu bluszcz, drzewo wygląda bajkowo i osobliwie. Drzewa, które są pokryte bluszczem, rodzą skojarzenia z różnymi legendami, opowieściami i baśniami. Kiedy byłem mały, wydawało mi się, że bluszcz porasta tylko bardzo stare drzewa, mające co najmniej kilkaset lat. Odkąd zacząłem zgłębiać tajemnice drzew, zdałem sobie sprawę, że byłem w błędzie. ;))

Chociaż sam bluszcz jest niezwykle dekoracyjną częścią drzewa i generalnie mu nie szkodzi, jego nadmierny rozrost powoduje dodatkowe obciążenie dla pnia i konarów, co może powodować większą skłonność drzewa na złamania. Do tego dochodzi śnieg w zimie, który gromadząc się po zapętlonych korzeniach bluszczu, zatrzymuje się i dodatkowo obciąża drzewo.

Bluszcz jest ekspansywny i szybko rośnie. Praktycznie nie ma szkodników i jest odporny na niską temperaturę. W chwili, gdy dotyka pionowej podpory, zaczyna się po niej wspinać za pomocą korzeni przybyszowych. Pnąc się do góry zarasta niższe gałęzie, często powodując ich zacienienie, zagłuszenie i obumieranie. Ogranicza dostęp światła.

Bluszcz na pokazywanym dzisiaj drzewie ma się bardzo dobrze i pnie się coraz wyżej. Topola też jest w dobrej kondycji, co nie raz udowodniła, stawiając opór wichurom i burzom. Topola ta oglądana z daleka nie robi większego wrażenia wśród podobnych rozmiarami drzew rosnących obok.

Oglądając ją z bliska, nie ma się wątpliwości, że mamy do czynienia z potężnym drzewem, które – jeżeli będzie mieć szczęście – może dorosnąć do ogromnych rozmiarów, chociaż już imponuje gabarytami. Topola biała jest naszym rodzimym gatunkiem, stanowiącym bardzo dużą ciekawostkę polskiej dendroflory.

Znacznie szerzej napiszę o tym gatunku w połowie czerwca, podczas prezentacji pierwszej perły dendroflory Wzgórz Twardogórskich 2018, którą będzie właśnie topola biała. Oławską topolę nagrałem w kwietniu na filmiku, gdzie starałem się pokazać finezyjność i piękno tego drzewa. Oglądając go, warto posłuchać ptasiego koncertu, który miałem gratis przy jego kręceniu. ;))

https://drive.google.com/drive/folders/1a18jf0quM5PYCO4Tt6d_HSMOV4xIwmuQ