Aktualności Perły dendroflory

Moje TOP 13 okazów dendroflory parku w Oławie. 6) Wielka topola kanadyjska.

Czas na drzewo nr 6. w moim TOP 13 okazów dendroflory parku w Oławie. Tym razem jest to, a właściwie była potężna topola kanadyjska z “dżunglowej” części parku. Po wycięciu w 2016 roku największej przedstawicielki tego gatunku w parku: ( http://server962300.nazwa.pl/oglawianie-drzew-wspolczesna-forma-barbarzynstwa.html ), opisana dzisiaj topola dzierżyła palmę pierwszeństwa w kategorii najokazalsza topola parku oławskiego.

Już z daleka drzewo imponowało potężną sylwetką i intrygowało charakterystyczną pochyłością. Bardzo liczne stanowiska jemioły pospolitej przyciągały wzrok na koronę drzewa nawet w stanie bezlistnym. Niektóre “gniazda” jemioły spadały z drzewa podczas silniejszych wiatrów i szybko były zbierane przez spacerowiczów.

Stając pod tym potężnym drzewem można było się zachwycić jego ogromem. Wiele pobliskich drzew było tylko “cieniem” w dominacji giganta. Topole kanadyjskie i wiele innych drzew tego gatunku były powszechnie sadzone w latach powojennych z uwagi na bardzo szybki wzrost, szczególnie wzdłuż dróg.

“Zastosowanie topól jest wielorakie zarówno w krajobrazie otwartym, jak zurbanizowanym. Masowe sadzenie odmian mieszańcowego pochodzenia na wsiach i w krajobrazie otwartym spowodowało miejscami jego oszpecenie i zubożenie – zarówno biologiczne – jak estetyczne, wyrażające się “znużeniem” lub zniecierpliwieniem monotonią setek identycznych, “obcych” sylwetek drzew”.

“Zbyt częste sadzenie topól przed 50 laty ustąpiło na początku XXI w. równie niekorzystnemu, mającego często cechy barbarzyństwa, wycinaniu tych drzew (a także drzew innych gatunków), szczególnie w alejach przydrożnych. W miastach, zwłaszcza przy ulicach dobór gatunków i odmian jest najczęściej ograniczony wielkością (szerokością) koron i płcią.”

“Topole są cennymi drzewami do uzyskiwania szybkich efektów w terenach zieleni, do stwarzania w dość krótkim czasie korzystnego mikroklimatu na terenach odkrytych i wietrznych ( osłony, pasy wiatrochronne – śródpolne ), do zasłaniania i maskowania brzydkich budynków, wysypisk i hałd”. ( źródło: Dendrologia, Włodzimierz Seneta, Jakub Dolatowski, Warszawa 2012 ).

Topola z oławskiego parku miała 414 cm obwodu pierśnicowego i ponad 30. metrów wysokości. Było to naprawdę ogromne drzewo. Niestety, rosło tuż przy ścieżce spacerowej, nad którą “straszyło” swoją pochyłością. Liczne stanowiska jemioły oraz pojawiające się gatunki hub, a także pogarszający się stan sanitarny drzewa z pewnością przyczyniły się do podjęcia decyzji o jej wycięciu ze względów bezpieczeństwa.

Kiedy odwiedziłem oławski park w dniu 25 lutego bieżącego roku, z przykrością zauważyłem, że najpotężniejszej do tej pory “kanadyjki” w oławskim parku już nie ma. Niestety to był ostatni tak ogromny okaz tego gatunku w parku.

Wprawdzie rośnie w nim jeszcze kilka innych, dosyć okazałych “kanadyjek” np. w części kolejowej, ale stan ich jest fatalny. Jedna z nich uschła w zeszłym roku, a druga jest już w bardzo zaawansowanym stadium zamierania.

Może to marne pocieszenie, ale przynajmniej na moich zdjęciach topola będzie rosnąć zawsze. Na dalszych zdjęciach widać okazały pień, który pozostał po ścięciu topolowego giganta. Jak widać – w środku pień był już częściowo wypróchniały.

Na ostatnim zdjęciu widać obecną “dziurę” w niebie, która powstała po wycięciu opisywanej topoli i która rodzi nadzieję, że za wiele lat jakieś inne drzewo wypełni podniebną lukę. ;))

 

 

 

 

 

 

Podziel się na:
  • Facebook
  • Google Bookmarks
  • Twitter
  • Blip
  • Blogger.com
  • Drukuj
  • email

2 KOMENTARZE

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.