OŁAWSKIE DĘBY – WYBRANE OKAZY.

(4) Dąb szypułkowy przy ul. Lipowej.

Jednym z ostatnich, najbardziej okazałych dębów w mieście Oława jest okaz, który rośnie na prywatnej posesji, w pobliżu przystanku autobusowego przy ulicy Lipowej. Z daleka dobrze go widać, idąc od marketu Lidl. Niestety, mam zaledwie 16. fotek tego drzewa w wiosennej szacie 2017 roku. Piszę “niestety” ponieważ zdjęcia drzewa w stanie bezlistnym tego, jak i następnego okazu, którego zaprezentuję za kilka dni, omyłkowo skasowałem. Zdarza się…

Dąb ten jest drzewem, które wyrosło na otwartej przestrzeni. Wykształcił dosyć krótki i masywny pień oraz piękną, rozłożystą koronę, chociaż ustępuje on pod tym względem okazowi, który rośnie na oławskim wale przy rzece. Niemniej jest to także piękny przedstawiciel tego gatunku i jeden z nielicznych, tak dostojnych dębów na terenie samego miasta.

OBWÓD PIERŚNICOWY PNIA

Dąb szypułkowy przy przystanku jest wdzięczny do zmierzenia w “pasie”. Na standardowej wysokości 130 cm (pierśnicy), pień drzewa mierzy 438,50 cm, a więc o 138,50 cm przekracza minimalny obwód dla tego gatunku, który stanowi podstawę do wnioskowania o nadanie mu statusu “pomnika przyrody”.

Piękny, prosty i zdrowy pień zachwyca nie mniej niż korona i cała sylwetka drzewa. Rozmawiałem z właścicielem terenu, na którym rośnie prezentowany okaz i na szczęście, ma on świadomość, jak cenny okaz rośnie mu na posesji i nie zamierza go wyciąć. Niestety, nie wszyscy gospodarze danego terenu tak postrzegają swoich dendrologicznych braci.

Wiosenna korona drzewa. Rozłożysta, soczysto-żarówiasta, kojąca, delikatna, piękna, a jednocześnie silna i mocarna. Tak płynnym przechodzeniem z powabnej delikatności do pokazywania wielkiej mocarności, potrafią tylko drzewa. Sam czasami nie wiem, co bardziej mnie ujmuje w drzewach? Ich piękno w delikatności czy potęga mocarności? ;))

PODSUMOWANIE

1) Nieliczny przedstawiciel starszyzny dębowej w Oławie. Rosnący jako soliter, praktycznie w centrum miasta, a dokładniej – w bardzo bliskim sąsiedztwie. Pomnikowy wymiar (438,50 cm w obwodzie pierśnicowym pnia). Coraz mniej miejsca zostawiamy w miastach na tak piękne i potężne drzewa. Okazy, którym udało się przeżyć 150-200 lat. Marnie widzę los ich następców. Tym bardziej należy pieczołowicie dbać o każdy taki egzemplarz.

2) Oglądając zdjęcia tego drzewa, jak i innych, sędziwych drzew miejskich, należy zadać sobie pytanie – czy chcemy, aby za kilkadziesiąt lat tylko fotki przypominały nam, że żyliśmy w sąsiedztwie cudów natury, które bezlitośnie wypiera agresywny rozwój cywilizacyjny i kult betonu, połączony ze sztucznym dopieszczaniem przez człowieka wszystkiego co nas otacza?