OŁAWSKIE DĘBY – WYBRANE OKAZY. (5) DĄB SZYPUŁKOWY PRZY ULICY SŁOWICZEJ.

Kolejnym i niestety bardzo nielicznym na terenie miasta Oławy, tak okazałym i pięknie się prezentującym drzewem jest dąb szypułkowy rosnący na prywatnej posesji przy ulicy Słowiczej. Pomimo, że miejsce to jest położone stosunkowo blisko centrum miasta, widać, że są to już jego peryferie.

Jest to klasyczny soliter, który podczas swojego życia nie konkurował z innymi drzewami o dostęp do światła i dlatego, majestatycznie i imponująco rozrósł się równomiernie, tworząc bardzo malowniczą i regularną koronę.

W pobliżu tego wyjątkowego drzewa widać domek i samochód, które są dobrymi elementami porównawczymi dla zobrazowania potęgi i wielkości dębu. Do złudzenia przypomina mi on “Klasyka”, czyli dąb szypułkowy, który prezentowałem w cyklu pereł dendroflory Wzgórz Twardogórskich 2016.

Drzewo wyjątkowo osobliwie prezentuje się na tle równinnego krajobrazu oławskiej ziemi. W pobliżu drzewa znajduje się niewielkie obniżenie terenu i rów z wodą, która jest bezcennym źródłem wodopoju dla tego wspaniałego okazu.

Trzeba przyznać, że dąb ten zrobił na mnie wielkie wrażenie, ale jego majestatyczny wygląd i i imponująca korona nie były jedynymi niespodziankami, które przygotowało dla mnie drzewo. Największym zaskoczeniem dla mnie okazał się pień dębu ponieważ…

drzewo okazało się być zrostem dwóch pni, czyli tak naprawdę mamy do czynienia z dębowym bliźniakiem, który z daleka łudząco imituje pana pól i łąk, samotnika – solitera. Rzadko spotykam dęby rosnące w ten sposób, będące dwu a nie jednopniowe.

To jest jedna z najwspanialszych niespodzianek przyrodniczych. Człowiek gdzieś w swojej podświadomości i utartych stereotypach, oczekuje i liczy na to, co mu do głowy przyjdzie i jak sobie w niej “poukłada”, a przyroda zaskoczy go w najmniej oczekiwanym momencie.

Tak właśnie było z tym drzewem, które zaskoczyło mnie pozytywnie i po raz kolejny potwierdziło regułę, że “nie ocenia się drzew z daleka, a w szczególności jego drzewnej osobowości”. ;))

Drzewo sprawia wrażenie bardzo zdrowego, cieszącego się dobrą kondycją zdrowotną. Na pniu widać nieliczne ślady po chirurgicznym usunięciu niektórych konarów. Rzadkością są sędziwe drzewa rosnące w pobliżu ludzi, które nie mają śladów ich ingerencji.

Konary i gałęzie rozrośnięte równomiernie są jednym z najmocniejszych i najpiękniejszych punktów sylwetki drzewa. Duża ilość zdrowych liści stanowi dopełnienie pięknego i szlachetnego pokroju drzewa.

W tej dębowej plątaninie tli się nieuchwytne piękno i tęsknota za życiem w harmonii z przyrodą. Wystarczy przez chwilę objąć wzrokiem ten widok, aby spokój i lepsze samopoczucie, zaczęły wlewać się do ludzkiej duszy.

W szczerym polu, blisko wsi
w pełnym słońcu dąb się lśni,
ma już blisko tysiąc lat
i olbrzymi z niego chwat.

Rozłożysty wielki dąb
niewiadomo jak i skąd,
pośród starych swych gałęzi
żołędziową armię więzi.

Wojsko w czapki przyodziane
w gąszczu liści jest schowane
i głęboko smacznie śpi,
nawet kiedy burza grzmi.

Z drugiej strony tejże wioski
wyrósł sobie klon beztroski.
Nie tak duży , nie tak stary,
znacznie mniejsze miał konary.

Dużo młodszy oczywiście,
miał palczaste śliczne liście.
Kwitł pięknymi skrzydlakami
– klonowymi żołnierzami.

Raz skrzydlate wojsko klonu
Nadleciało po kryjomu,
korzystając z wiatru siły
dąb w około usidliły.

I gdy minął jakiś czas
wokół dębu wyrósł las.
Chociaż dąb nad nim góruje
las klonowy nie próżnuje

Rośnie szybko coraz gęściej
śmiejąc się do siebie częściej.
Czuje się zupełnie swojsko,
– bo wciąż śpi dębowe wojsko.

Autor: Leszek Sulima Ciundziewicki

PODSUMOWANIE

Dwupniowy soliter rosnący na prywatnej posesji przy ul. Słowiczej w Oławie jest jednym z najpiękniejszych oławskich dębów z regularną, rozłożystą i imponującą koroną. Na tle równinnego krajobrazu pól i łąk, prezentuje się malowniczo i niezwykle okazale. To jedno z nielicznych, tak wyjątkowych, sędziwych drzew, które przetrwało coraz większą presję cywilizacyjną na terenie miasta i okolic.