PARK MIEJSKI W OŁAWIE

Część trzecia – “dżunglowa”.

(artykuł edytowany i poprawiony 22.02.2025 r.) To już ostatnia, trzecia część opisu parku oławskiego, który oglądam, fotografuję i podpatruję już prawie 10 lat. Część “dżunglową” zostawiłem na deser, ponieważ według mnie jest to bez wątpienia najpiękniejsza część tego parku, nie ujmując nic części pierwszej “miasteczkowej” i drugiej “kolejowej”, które mają również swój niepowtarzalny i jedyny klimat.

Część “dżunglowa” parku jako jedyna położona jest na drugim brzegu rzeki Oławy. Odznacza się ona największym skupiskiem drzewostanu i krzewów z całego parku. Podczas stanu pełnego ulistnienia, miejscami sprawia wrażenie miejsca zwartego, nieprzebrniętego i zdziczałego, dzięki czemu określiłem ją jako “dżunglowa”. Wspaniały efekt wizualny i termiczny można zobaczyć/odczuć, przechodząc przez jeden z dwóch mostków na rzece podczas solidnego upału. Przy oślepiających promieniach słońca i żarze lejącym się z nieba, nagle znajduję się w otoczeniu naturalnej zieleniny z komfortem termicznym. To jedne z wielkich atutów części “dżunglowej” parku.

W części “dżunglowej” parku oławskiego mamy, – podobnie jak w części kolejowej – edukacyjną ścieżkę przyrodniczą. Trasy piesze w całym parku mają łącznie długość 1160 metrów. Dzięki wydzielonym strefom i sektorom z najciekawszymi i najbardziej wartościowymi gatunkami drzew i krzewów, ścieżki te, mają również charakter dendrologiczny. Wzdłuż ścieżek rozmieszczone są tablice edukacyjne zawierające informacje i charakterystykę przyrodniczą i krajobrazową poszczególnych stref oraz opis występujących tam gatunków gatunków roślin. Najbardziej interesujące mnie organizmy w parku – drzewa, zachwycają różnorodnością. Co najmniej kilkanaście drzew osiągnęło też wymiary pomnikowe.

W części “dżunglowej” bardzo charakterystycznym miejscem, który jest jednym z ulubionych miejsc wypoczynkowych ludzi, jest polanka, na której rośnie rzadki w Oławie tulipanowiec amerykański z sąsiadującą obok topolą białą. Po prawej stronie polanki, mając za plecami nasyp kolejowy, rośnie ciekawe skupisko dębów szypułkowych. O nich będzie jednak nieco dalej.

W tej części parku, ciekawe okazy występujące w starodrzewiu to: dęby szypułkowe (Quercus robur), olsze czarne (Alnus glutinosa), a także klon srebrzysty (Acer saccharinum). Z rzadko spotykanych gatunków obcych drzew iglastych rosną tu cyprysik nutkajski (Chamaecyparis nootkatensis) i groszkowy (Chamaecyparis pisifera), sosny: Banksa (Pinus banksiana), wejmutka (Pinus strobus) i czarna (Pinus nigra), jedlica Douglasa (Pseudotsuga menziesii) oraz choina Kanadyjska (Tsuga canadensis).

Z drzew liściastych – czerwonolistne odmiany buka pospolitego (Fagus sylvatica ‘Purpurea’) i jawora (Acer pseudoplatanus “Atropurpureum”), glediczja trójcierniowa (Gleditsia triacanthos), topola holenderska odm. Mariliandica (Populus x canadensis ‘Marilandica’) Z roślin chronionych spotykamy tu kalinę koralową (Viburnum opulus) oraz bluszcz pospolity (Hedera helix) porastający znaczną połowę parku, a także rośliny wczesnowiosenne (zawilec, podagrycznik) i inne charakterystyczne dla tego typu siedlisk.

W parku można spotkać bardzo ciekawy twór dendrologiczny – krzyżujące się drzewa graba i jesiona, które przypominają parę kochanków. W ich pobliżu rośnie okazały buk pospolity. Idąc parkiem w stronę ulicy Kilińskiego, można obejrzeć urokliwą aleją kasztanową, która usytuowana jest już na końcu “dżunglowej” części parku oławskiego. Tak naprawdę to część “dżunglową” można podzielić na sektory rzeczne, czyli położone najbliżej i wzdłuż rzeki Oławy oraz część dalszą, przy ogródkach działkowych, którą kończy wspomniana aleja kasztanowcowa. Jednak żeby nie mieszać i nie rozdrabniać się, myślę, że podział parku na trzy części jest optymalny. 

Chodząc po parku licznymi ścieżkami i alejkami można naprawdę się zrelaksować i odpocząć. Oczywiście ulubionymi miesiącami spacerowymi większości ludzi są miesiące wiosenno-letnie, ewentualnie jesienne podczas tzw. polskiej złotej jesieni. Ale zachęcam też do oglądania parku po sezonie spacerowym w miesiącach listopad – marzec, kiedy brak ludzi i śpiący park, także działa bardzo kojąco. ;)) Wbrew pozorom, park wcale nie śpi w zimie, jakby się mogło na pierwszy rzut oka i słuchu okazać.

Najgrubszymi drzewami w trzeciej części – “dżunglowej” parku oławskiego są bez wątpienia dęby szypułkowe. Pomierzyłem kilka z nich w miesiącu maju 2016 roku. Obwody pni, które odnotowałem na najgrubszych okazach dębów wynoszą: 356 cm, 328 cm, 426 cm. Najgrubszy dąb szypułkowy rosnący w tej części parku posiada pień o obwodzie pnia na poziomie pierśnicy 510 cm. Jest on jednak bardzo mocno zaatakowany przez grzyby pasożytnicze, a mianowicie – żółciaka siarkowego, którego liczne owocniki pojawiają się na drzewie w każdym roku. Bardzo ciekawym drzewem jest egzemplarz jesionu wyniosłego, rosnący w pobliżu mostku, którego obwód pierśnicowy pnia wynosi 426 cm. Drzewo wykształciło charakterystyczną gałąź, która przypomina napięty biceps kulturysty. ;))

W parku można spotkać co najmniej kilka gatunków grzybów nadrzewnych, nadających drzewom finezyjności i urozmaiconego wyglądu. Intrygująco prezentują się robinie akacjowe rosnące w pobliżu ogródków działkowych, które pokryte są licznymi guzami i naroślami. W parku w jednym z sektorów pozostawiono kikut martwego i kompletnie już wyschniętego dębu, którego pień na poziomie pierśnicy mierzył ponad 420 cm. Stanowi on ciekawostkę i atrakcję dendrologiczną.

Część “dżunglowa” parku, wyjątkowo malowniczo prezentuje się w miesiącach maj-lipiec, tak około godziny przed zachodem słońca. Wówczas to padające od strony ogródków działkowych promienie słoneczne, nadają mu wspaniałego i mistycznego wyglądu. Kilku moich znajomych z Oławy nie zorientowało się, gdzie były robione zdjęcia, które im pokazałem, chociaż twierdzili, że park znają bardzo dobrze. ;)) Okazuje się, że przyroda ma zawsze coś do odkrycia, a piękny, oławski park jest tego doskonałym przykładem. ;)) Resztę tajemnic parku pokazuję na fotografiach. ;))