Skip to content
(6) DAGLEZJE ZIELONE Z MIĘDZYBORZA SYCOWSKIEGO
(artykuł edytowany i uzupełniony w dniu 07.01.2020 r.) Serce międzyborskich lasów to m.in. leśniczówka i jej okolice. Tereny wokół niej są bardzo atrakcyjne pod względem dendrologicznym. Rośnie tam wiele ciekawego, zróżnicowanego gatunkowo i sędziwego drzewostanu. Rowy, polany, łąki i wiele dróg nadają tym terenom nieco mistycyzmu i tajemniczości. W bezpośrednim otoczeniu samej leśniczówki, uwagę przyciągają wyjątkowo okazałe na wysokość drzewa. Początkowo można pomyśleć, że np. to długachne świerki lub jodły.
Jednak to nie są świerki ani jodły lub modrzewie. Te wspaniałe drzewa to daglezje – jedne z najwyższych drzew świecie, zimozielone drzewa iglaste. Pokrojem najbardziej przypominają właśnie świerki, jodły, a także choiny. Głównymi wyróżnikami daglezji są ich wrzecionowate, ostro zakończone pąki oraz niezwykle charakterystyczne, długie, trójzębne łuski okrywające szyszki. Rodzaj daglezja obejmuje 5-8 gatunków. Dzieli się on na dwa podrodzaje: pacyficzny (wybrzeża) oraz górski (wewnętrzny).
Żaden gatunek nie występuje w Europie w stanie naturalnym, a jedynym uprawianym tu na większą skalę jest daglezja zielona (P. menziesii); pozostałe – d. wielkoszyszkowa (P. macrocarpa), d. meksykańska (P. lindleyana), d. chińska (P. sinensis) i d. japońska (P. japonica) należą do prawdziwej rzadkości.
W XIX w. daglezje były często błędnie klasyfikowane jako gatunki podobnych do nich, jednak dużo lepiej wówczas znanych rodzajów takich jak choina, jodła, świerk, sosna czy nawet sekwoja.
Ostatecznie w 1867 r. drzewa te zostały zebrane przez francuskiego botanika Carrie`re w nowy rodzaj o nazwie daglezja, wyodrębniony głównie na podstawie charakterystycznych pąków.
Nazwa łacińska daglezji ‘Pseudotsuga’ powstała przez dodanie przedrostka Pseudo – do nazwy choiny Tsuga; można ją zatem tłumaczyć jako “pseudo-choina”. Jest to wynik wspomnianego wyżej podobieństwa daglezji do choiny.
Analogiczne powody doprowadziły do powstania innej nazwy potocznej – jedlica, związanej z tym, że jak już wspomniano wyżej, początkowo daglezja była mylona także z jodłą (duże podobieństwo daglezji do jodły wynika m.in. ze srebrzystoszarego koloru kory młodych drzew).
W swojej ojczyźnie gatunek ten osiąga ponad 100m wysokości, co czyni go drugim (po sekwoi wiecznie zielonej) najwyższym drzewem świata. W Polsce, niektóre osobniki zbliżają się obecnie do 60 metrów wysokości.
Na swoich stanowiskach naturalnych w Ameryce Północnej daglezja zielona tworzy rozległe lasy. W USA jej drewno jest powszechnie wykorzystywane m.in. do budowy domów. Znaczenie przemysłowe daglezji nie ogranicza się jednak do kontynentu amerykańskiego.
W Europie jest ona sztucznie uprawiana na dużą skalę celem pozyskania cennego drewna i stanowi najważniejszy obcy gatunek drzewa w europejskim leśnictwie.
W Polsce występuje w wielu leśnych uprawach eksperymentalnych, czasem jest też sadzona w parkach. Drzewo długowieczne, szybko rosnące . Osiąga wiek 500-700(1000) lat.
Jest to bardzo ważne drzewo leśne. Drewno jest cennym surowcem w meblarstwie i stolarstwie, służy też do produkcji wytrzymałych konstrukcji, np. słupów energetycznych, stempli kopalnianych itp.
W Europie daglezja stanowi najważniejszy obcy gatunek drzewa (tzw. “egzot nr 1”). W samej Polsce istnieje ponad 1000 leśnych powierzchni doświadczalnych z daglezją zieloną (np. Duszniki Zdrój, Stary Kraków).
Na Wzgórzach Twardogórskich jest kilka stanowisk z daglezjami. Jednym z nich jest opisywane dzisiaj wokół międzyborskiej leśniczówki. Pozostałe będę starać się opisywać w następnych cyklach pereł dendroflory WT. Jedno stanowisko odkryłem w tym roku w lasach Bukowiny Sycowskiej.
Wokół leśniczówki rośnie kilkadziesiąt okazów daglezji zielonej. Większość z nich znajduje się w dobrym stanie zdrowotnym, ale niestety kilka z nich uschło. Susza i fale długotrwałych upałów w 2015 roku na pewno przyczyniły się do osłabnięcia i zamarcia niektórych osobników. Jeden egzemplarz wrasta się swoim pniem w pomieszczenie gospodarcze.
Niektóre z nich, zdecydowanie przewyższają wzrostem sąsiadujący drzewostan. Nie wszystkie daglezje są łatwe do sfotografowania z uwagi na to, że część z nich rośnie w zwarciu wraz z innymi daglezjami oraz świerkami, sosnami, dębami i bukami. Nie dokonywałem pomiaru obwodów pierśnicowych pni daglezji, ale na “oko”, niektóre z nich przekraczają już 2,5-3 metry.
Z daleka daglezje prezentują się wyśmienicie. Długachne pnie z gęstą koroną przyciągają wzrok i intrygują. Zdecydowanie wyróżniają się wśród innych drzew. Międzyborskie daglezje wokół leśniczówki nie dość, że zachwycają swoim “sekwojowatym” wyglądem i pokrojem to na dokładkę rosną w otoczeniu wielu innych gatunków drzew, z których część, zdecydowanie zasługuje na opis w odrębnym artykule.
PODSUMOWANIE
1) Drzewostan rosnący wokół leśniczówki w Międzyborzu Sycowskim to wyjątkowa gratka dla miłośników drzew. Nie dość, że rosną tam opisane i zaprezentowane, egzotyczne i niezwykle ciekawe okazy daglezji zielonych wraz z innym, również atrakcyjnym drzewostanem, to już sama świadomość, że ma się do czynienia z jednym z najwyższych na świecie gatunkiem drzew, powoduje, że koniecznie należy je odwiedzić, obejrzeć i nisko pokłonić się tym wspaniałym drzewom.
2) W następnym artykule w tym cyklu, pozostanę jeszcze w egzotycznych klimatach i zaprezentuję “Szachownicę” dębów czerwonych, która także stanowi niezwykłą atrakcję dendrologiczną międzyborskich lasów.
Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb. Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje.Akceptuję Odrzucić Więcej Polityka prywatności & Cookies