(18) NAJGRUBSZY DĄB SZYPUŁKOWY W CZĘŚCI WEWNĘTRZNEJ DĄBROWY GOSZCZAŃSKIEJ

Była część zewnętrzna Dąbrowy Goszczańskiej i była jej wewnętrzna wysokość dendrologiczna. Był też najgrubszy dąb szypułkowy w części zewnętrznej. Do kompletu artykułów o unikatowej enklawie starych dębów, brakowało tylko jego – najpotężniejszego i najdostojniejszego jegomościa.

Oto on – najgrubszy dąb szypułkowy w części wewnętrznej Dąbrowy Goszczańskiej i jednocześnie najbardziej niesamowity okaz w całej Dąbrowie. Prawdziwy przywódca i outsider. Wielki, majestatyczny i budzący ogromny podziw.

Wyróżnia się lekko pochyloną sylwetką i rośnie w bardzo dyskretnym miejscu. Pomimo swoich gabarytów, z Drogi Goszczańskiej jest kompletnie niewidoczny, zarówno w zimie jak i w porze letniej, kiedy pokrywa się swoimi wspaniałymi i budzącymi pozytywne odczucia liśćmi.

Na dużą uwagę zasługują efektowne i wielkie napływy korzeniowe z charakterystycznymi i głębokimi szczelinami pomiędzy nimi oraz baśniowe mchy, pokrywające potężny pień wspaniałego drzewa. Ogromny jest to dąb, budzący zachwyt i emocje. Czuję się zaszczycony, że mogę go pokazać i opisać w Internecie jako pierwszy.

Chociaż na zdjęciach tego nie widać, to dłuższe przebywanie w pobliżu drzewa w porze ciepłej nie należy do komfortowych z uwagi na bardzo liczne mrówki, które zaciekle atakują każdego, kto kręci się w jego pobliżu. Czy to małe, agresywne strażniczki broniące króla Dąbrowy Goszczańskiej? Przypuszczam, że tak. ;))

OBWÓD PIERŚNICOWY PNIA

Obwód pierśnicowy pnia drzewa wynosi 478,50 cm. Jest to zdecydowanie najgrubszy dąb szypułkowy Dąbrowy Goszczańskiej i należy on też do grona dębów, znajdujących się tu w najlepszej kondycji zdrowotnej.

Właśnie z tych szczelin pomiędzy napływami korzeniowymi, wyłażą ze wszystkich stron mrówki. Przypuszczalnie, wnętrze olbrzyma może być częściowo rozłożone przez grzyby, przez co mrówki wykorzystały pustą powierzchnię na założenie mrowiska.

Wpadłem nawet na pomysł sfotografowania wnętrza najbardziej okazałej szczeliny, ale atak mrówek tak się nasilił, że odpuściłem. Czasami tak trzeba. Jeżeli przyroda daje wyraźny sygnał, aby się nie zbliżać, należy uszanować jej decyzję.

“Odbiję” sobie tą niedogodność w zimie, kiedy panie mrówki będą spać głębokim snem. ;)) Swoją drogą, wzbudziły we mnie ciekawość, dlaczego tak broniły dostępu do szczeliny, chyba że chodziło im tylko o obronę domu. ;))

Pień majestatycznego dęba jest długi, walcowaty, charakterystyczny dla drzewa rosnącego w zwarciu. Nie widać na nim ubytków kory ani innych oznak, wzbudzających zaniepokojenie o jego stan zdrowotny.

W jego pobliżu rośnie młoda siewka buka zwyczajnego, która podziwia wielkość, wiek i potęgę króla Dąbrowy Goszczańskiej. I pomyśleć, że kilkaset lat temu, dąb ten był także kilkudziesięciocentymetrowym drzewkiem. Chciałbym, chociaż przez moment zobaczyć, jak wtedy wyglądał.

Mistrz Dąbrowy Goszczańskiej jest bardzo wysoki, odznacza się ogromnymi konarami, z których bardzo nieliczne uległy wyłamaniu. Korona jest niezbyt rozbudowana, ale gęsta i obficie pokryta liśćmi, co bardzo mnie cieszy ponieważ świadczy to o dobrej kondycji drzewa.

FILM

Szef dendrologicznego i niezwykle zacnego towarzystwa dębowego został nagrany na filmiku. Starałem się jak najlepiej pokazać ogrom, wyjątkowość i wspaniałość tego drzewa. Na początku filmu, warto zwrócić uwagę na ogromne dęby rosnące w Dąbrowie Goszczańskiej, które widać w oddali.

Po wstępie, skupiłem się przede wszystkim na wyeksponowaniu ogromnego pnia i wspaniałych napływów korzeniowych króla Dąbrowy Goszczańskiej, a pod koniec nagrywania filmu, pokazałem z bliska korę drzewa. Jest to imponujący okaz dendroflory.

Ponieważ część wewnętrzną Dąbrowy Goszczańskiej odkryłem stosunkowo niedawno, nie zrobiłem jej jeszcze zimowej sesji foto i stąd filmik króla tutejszych dębów, wyłącznie w wersji ulistnionej. Być może w zimie, uzupełnię wpis o zachwycającym dębie o filmik w stanie bezlistnym.

LINK: https://drive.google.com/drive/folders/1RpraBfCilkb87HpMw0qxaR8rSNQCnmXY

PODSUMOWANIE

1) Dąbrowa Goszczańska raz jeszcze. Część zewnętrzna i wewnętrzna. Teren, w którym rośnie kilkaset wspaniałych i wyjątkowych drzew. Wśród niech jest on – wódz i najpotężniejszy zarazem dąb szypułkowy o obwodzie pierśnicowym pnia wynoszącym 478,50 cm. Efektowne napływy korzeniowe z głębokimi szczelinami, mchy, masywna, lekko pochylona sylwetka i ogromne konary. W końcu – majestatyczna korona.

2) To jedno z najpiękniejszych drzew w lasach pomiędzy Twardogórą a Bukowiną. Perła dendroflory przez bardzo duże “P” i prawdziwy rarytas dla miłośników sędziwego drzewostanu.

3) W następnym artykule, pozostanę jeszcze w lasach pomiędzy Bukowiną a Twardogórą, gdzie opiszę i pokażę sosnę zwyczajną skrzyżowaną z bukiem zwyczajnym (nie chodzi oczywiście o krzyżówkę genetyczną) ;)). Drzewa “przytulanki” nie imponują gabarytami, ale sposobem wzrostu.