(25) “Waleczny” żywotnik zachodni oparty na jaworze z Bukowiny Sycowskiej

Fot. manix -13 – wroclaw.dolny.slask.pl

Nadszedł czas na ostatnie drzewo w cyklu pereł dendroflory Wzgórz Twardogórskich 2019. Drzewo najmniejsze w całym, dotychczasowym moim dorobku, właściwie kompletnie niezauważane, rosnące w nostalgicznym i zrujnowanym miejscu, w którym kiedyś tętniło życie. Prezentowane zdjęcie podpisane jest jako restauracja w Bukowinie Sycowskiej ( https://polska-org.pl/526931,Bukowina_Sycowska,Dom_nr_30.html ), a zdjęcie datowane jest na dzień 13 sierpnia 1912 roku.

Z informacji, które otrzymałem od znajomego, piszącego monografię Bukowiny Sycowskiej wynika, że po pierwszej wojnie światowej, domek nr 30 pokazany na zdjęciach był w prywatnych rękach i nie było tam restauracji. Niemniej, nie wyklucza on, że była ona wcześniej, jeszcze przed wojną.

W 2016 roku pożar strawił dach budynku, w którym zamieszkiwało kilka rodzin. Po pożarze, mieszkańcy wyprowadzili się z tego domku, ale nadal są oni jego właścicielami i przylegającego do niego terenu. Obecnie popada on w coraz większą ruinę. Szkoda. Przecież to spory kawałek historii Bukowiny Sycowskiej.

Wnętrze budynku jest w fatalnym stanie. Zniszczone i splądrowane, stało się izbą na okaziciela dla wandali i amatorów “szlachetnych” trunków za kilka/kilkanaście złotych. Kolejne miejsce na bukowińskich terenach kończy mizernie swój żywot.

Pozostało jeszcze trochę gratów, staroci, narzędzi. Wszystko w stanie chaosu, brudu, kurzu, rdzy, nieprzyjemnego zapachu i atmosfery powodującej chęć jak najszybszego wyniesienia się stąd.

Chociaż znalazłem tu coś, co mnie zatrzymało. To stare, otwarte okno, a w nim – odbijające się drzewa, zarastające zaniedbany i opuszczony teren wokół domu. Przyroda po raz kolejny, mozolnie, ale systematycznie wchłania dawną świetność ludzkiego dzieła.

Jednak najważniejsze jest tu drzewo rosnące w pobliżu opisanego domu. To żywotnik zachodni, który jakichś czas temu (z tego, co się orientuję, to co najmniej 8-10 lat temu), z nieznanych mi przyczyn, uległ siłom grawitacji i chciał zakończyć swój “tujowy” żywot.

Gdyby przewrócił się, pewnie śladu by po nim nie było. Ewentualnie leżałyby jego szczątki. Jednak z pomocą “przyszedł” mu rosnący obok sąsiad w osobliwości klona jawora. Kiedy zobaczył lecącą tuję, która zaintrygowała go swoim całorocznym, zielonym wyglądem, postanowił “złapać” upadającego żywotnika i wesprzeć.

Żywotnik okazał się na tyle waleczny, że postanowił sobie dać drugą szansę. Zaczął odbudowywać koronę na pochyłym pniu i po kilku latach, ponownie stał się zimozieloną ciekawostką dla “łysego” obecnie jawora.

Natomiast ja, mniej więcej od 3 lat zacząłem zwracać uwagę na nietypowo rosnącą tuję. W końcu, pokręciłem się przy drzewie nieco dłużej i zrozumiałem, że mam tu do czynienia z kolejną ciekawostką dendrologiczną i to w sercu Bukowiny Sycowskiej.

W zeszłym roku postanowiłem, że opiszę ją w cyklu pereł dendroflory WT na jego zakończenie. Jest to bardzo małe i chude drzewo, dlatego nie zmierzyłem mu obwodu pierśnicowego pnia, bo pod tym względem nie wyróżnia się wśród innych drzew w swoim gatunku.

Tym, co w opisywanym żywotniku ujęło mnie najmocniej jest jego “waleczność”. Wprawdzie jawor dał mu wsparcie, a raczej – oparcie, ale to żywotnik musiał okazać się na tyle silny, żeby poradzić sobie z pochyłością swojej sylwetki i nadszarpniętym systemem korzeniowym oraz spróbować jakoś żyć dalej.

Z powyższych powodów, “ochrzciłem” go jako “walecznego” żywotnika opartego na jaworze. Żywotnik zachodni jest najczęściej uprawianym w Polsce gatunkiem żywotnika. Posiada około 140 odmian ozdobnych – od małych, zaledwie 50-centymetrowych krzewów o kulistym lub kolumnowym pokroju do średnio wysokich, ponad 20-metrowych drzew. Jednymi z częściej uprawianych odmian są ‘Golden Globe’ i ‘Yellow Ribbon’ – odmiany o złocistożółtym zabarwieniu łusek oraz kulista odmiana ‘Globosa’.

Część wierzchołkowa “walecznego” żywotnika, która opiera się na jaworze, sprawia wrażenie, że nawet nieco wrosła się w przewodnik gościnnego klona. Jest mocno uszkodzona i uschnięta, ale tuja ma obecnie nową koronę i starą pewnie się nie przejmuje.

FILMIK

Koniec cyklu pereł dendroflory WT 2019, koniec miesiąca listopada, raczej pewny, nadchodzący koniec pobliskiego domku i mimo wszystko zabiedzony osobnik żywotnika zachodniego spowodowały, że nakręciłem filmik w dość smutnym klimacie. I nietypowo – zaczyna się on z wnętrza zrujnowanego domku.

Bardziej wprawne oko zauważy w domku psa – małego kundelka, który wraz z drugim pieskiem, towarzyszył mi przy nagrywaniu tego filmiku i którego przez moment widać.

LINK: (listopad 2019): https://drive.google.com/drive/folders/12jYk1m0NucJKr_mrxlw5_6SldDerVLgj

PODSUMOWANIE

1) Najmniejszym drzewem, które prezentuję w dotychczasowej historii cykli pereł dendroflory Wzgórz Twardogórskich jest “Waleczny” żywotnik zachodni, który rośnie w Bukowinie Sycowskiej, w pobliżu zrujnowanego domku, będącego – prawdopodobnie jeszcze przed pierwszą wojną światową – restauracją. Jest to wątłe i chuderlawe drzewo, które wywróciłoby się, gdyby nie oferta oparcia się pobliskiego jawora. Dzięki jej przyjęciu, tuja ponownie zazieleniła się i odbudowała aparat asymilacyjny. Nie wiem, na ile mój subiektywizm rozkazał mi opisać to drzewo, a na ile – jego jednak niezwykły wygląd, jak i teren na którym rośnie.

2) “Waleczny” żywotnik zachodni oparty na jaworze z Bukowiny Sycowskiej kończy cykl pereł dendroflory WT 2019. Cykl 2020 rozpocznie się w połowie czerwca przyszłego roku. Nadszedł czas zimowych wypraw treehunterskich, podczas których, ponownie będę wyszukiwać ciekawe i piękne drzewa. Będę pierwszą osobą, która opisze i zaprezentuje je w bezkresnej głębi Internetu. ;))