Wybrane drzewa w Żelowicach cz. 2/4.

Miłorząb dwuklapowy 376 cm.

Drugie wybrane drzewo, które rośnie w Żelowicach to przedstawiciel dendrologicznych “dinozaurów”, które przetrwały do obecnych czasów. Mowa o miłorzębie dwuklapowym, który był chętnie sadzony w starych założeniach parkowych jako drzewo ozdobne z wyjątkowo ciekawie ukształtowaną blaszką liściową (wachlarzykowatą) i pięknym wybarwieniem liści podczas jesieni. Gatunek ten radzi sobie dobrze w niekorzystnych warunkach miejskich i jest w dużej mierze odporny na zanieczyszczenia, niedobory opadów, mróz, choroby i szkodniki.

Żelowicki miłorząb rośnie kilkadziesiąt metrów od pałacu i chociaż w pełni zasługuje na to, by stać się pomnikiem przyrody, to do dzisiaj nie figuruje w rejestrach tej formy ochrony przyrody. Jest on dość nietypowo i oryginalnie ukształtowany, jak na przedstawiciela ‘Ginkgo biloba’.

Przede wszystkim, z jednej strony, drzewo charakteryzuje się oryginalnie, butelkowato nadętą szyją korzeniową, która przyozdobiona jest malowniczymi machami, a na dodatek, pierwsze konary wyrastają z pnia już na wysokości około 1,5 metra i są ułożone niemal równolegle do powierzchni gruntu.

Odkąd zwracam uwagę na dolnośląskie miłorzęby, zwłaszcza te starsze i bardziej okazałe, przyznaję, że osobnik rosnący w Żelowicach odznacza się dużą oryginalnością w dolnych partiach pokroju morfologicznego. Nie muszę dopisywać, że wygląda on pięknie. Jest to osobnik męski, czyli nie wytwarza nasion.

OBWÓD PIERŚNICOWY PNIA

Nietypowo ukształtowany dolny fragment pnia i nisko osadzone konary, nie przeszkodziły w pomiarze obwodu pierśnicowego pnia urokliwego miłorzębu. Wynosi on aktualnie 376 cm.

Nie jest to rekordowo gruby pień na tle gatunku ‘Ginkgo biloba’, ale wynik ten jest warty odnotowania i porównywania do uzyskanych pomiarów innych, dolnośląskich miłorzębów. Bez wątpliwości należy też stwierdzić, że jest to osobnik jednopniowy.

Drzewo charakteryzuje się bardzo dobrą kondycją zdrowotną, chociaż w środku jest nieco wypróchniałe. Pokrój opisywanego miłorzębu jest strzelisty, przypomina w dużym stopniu pokrój drzew iglastych. To cenna i charakterystyczna cecha rozpoznawcza osobników męskich od żeńskich, które z reguły przypominają bardziej drzewa liściaste. Oprócz tego, zawsze można poszukać nasion i ich resztek.

P O D S U M O W A N I E

1) Drugie, wybrane do zaprezentowania, okazałe drzewo w Żelowicach to miłorząb dwuklapowy, który rośnie kilkadziesiąt metrów od pałacu. Odznacza się on nietypowo ukształtowaną, nadęto-butelkowatą szyją korzeniową oraz nisko osadzonymi (na wysokości około 1,5 m), długimi konarami, przez co drzewo wygląda dość ekspresyjnie i malowniczo.   

2) Jest to osobnik męski (a więc nie wytwarza nasion). W obwodzie pierśnicowym pnia mierzy 376 cm. Stan zdrowotny drzewa należy uznać za bardzo dobry, niemniej jego wnętrze cechuje się częściowym wypróchnieniem. Korona miłorzębu jest wąskostożkowa, jednakże dość szeroka i nieregularna.

3) Drzewo nie jest pomnikiem przyrody, podobnie jak okazały jesion wyniosły, który rośnie w bliskim sąsiedztwie miłorzębu i którego opiszę w następnym artykule o żelowickich drzewach.