Leśne oczko wodne. Wspaniałe źródło inspiracji.

Oczko wodne. Staw, bajoro, rozlewisko, moczary, szuwary, mokradło, bagno. Różne nazewnictwo, inaczej definiowane i interpretowane. Jednak najczęściej kojarzone jest z niewielkim, zagłębionym terenem, w którym znajduje się woda. Takie miejsca podczas leśnych wędrówek, zawsze mnie zaciekawiają i skłaniają do chwili odpoczynku przed dalszą trasą. To świetne miejsce na przerwę, posilenie się i zadumanie nad różnorodnością życia, które kryje się na stosunkowo niewielkiej przestrzeni. Ptaki, gady, płazy, ryby, ssaki, owady, rośliny, grzyby. Każdego przedstawiciela z tych gromad, można tam spotkać. Zróżnicowane gatunkowo, jakże inne i jakże ważne dla przyrody. Wszystkie chcą przeżyć. Potężny instynkt przetrwania, gna je do wody – do życiodajnego płynu.

Na Wzgórzach Twardogórskich, można spotkać takie wodne oazy wyciszenia, spokoju i naturalnego piękna, zmieniającego się w każdej porze roku. Jednym z moich ulubionych jest źródełko w lasach Międzyborza Sycowskiego. Schowane w leśnych gęstwinach i znane niewielu ludziom. Piękno, harmonia i spokój, wiodą prym w odczuciach, które można wydobyć ze swojego wnętrza, przebywając w jego otoczeniu. Zimą jakby namalowane, jednocześnie żywe i martwe. Prawdziwe i mistyczne. Tylko zimny wiatr i przesuwające się nisko nad horyzontem Słońce urealnia ten obraz. Przedwiośnie zaczyna budzić w nim nowe życie. Pojawia się ono jakby niepostrzeżenie, bardzo delikatnie i subtelnie. Śnieg zanika, lód zamienia się w wodę, a Słońce coraz wyżej i mocniej ogrzewa ten mini światek, pełen tajemnicy i dostojeństwa.

Aż przychodzi wiosna w pełnej szacie i przeobraża “brzydkie kaczątko” w Leśną Świątynię, tętniącą bujnym życiem i niesamowitym widokiem. ;)) Wydawać by się mogło, że zdjęcie, ukazujące całą panoramę opisywanego oczka jest kwintesencją fotografii tego miejsca. Pewnie już nic lepszego nie można uchwycić. Czy faktycznie tak jest…?

Pstrykając fotkę w pionie, można już uzyskać inny efekt…

Można też skupić się na samotnej wysepce z parą młodych dębów…

lub zejść jeszcze niżej i sfotografować drewnianą belę z uchem…

Ale, czy na pewno jest tam tylko jedno ucho? Jeżeli przyjąć założenie, że lustrzane odbicie pierwszego ucha to drugie ucho, można stwierdzić, że mamy dwoje uszu. ;))

I nagle, popatrzywszy na belę z góry, okazuje się, że mamy dwoje uszu i to tych prawdziwych, a nie jedno “właściwe” a drugie z “lustrzanej odbitki”. ;))

A gdy popatrzymy na “uszy” w nieco innej perspektywie, zobaczymy kolejny, wspaniały temat do fotografii…

Kiedy już “nasłuchaliśmy” się na dobre, skupmy się ponownie na narządach wzroku. Tym razem, w oko wpadła mi gałązka dębu, która z wysepki odbija się w wodzie. Na początek szersza perspektywa.

Teraz zbliżenie samej gałązki…

Aż tu niespodziewanie… PLUM!!! I to w czasie robienia pstryk! ;))

Żeby emocji nie było za mało… Nagle drugie PLUM, tym razem w sam środek! ;)) No, może prawie w sam środek.

Uff… Teraz jeszcze inne spojrzenie na bajorko.

I jeszcze inne…

Spojrzenie na zegarek. Decyzja. Trzeba iść dalej. Przede mną jeszcze kawał drogi. Chwila zadumy, refleksji i przekazanie kilku spostrzeżeń od kompletnego amatora fotograficznego, jakim jest autor tego bloga. ;))

1) Gdy już znajdziesz jakieś ciekawe miejsce do fotografii, przede wszystkim zatrzymaj się.

2) Następnie rozejrzyj się wszędzie dookoła i zastanów się, gdzie można zejść lub wejść, usiąść, położyć się, kucnąć.

3) W każdej z podanych przez mnie, jak i wymyślonych przez Ciebie pozycji popatrz przez aparat w poziomie i pionie.

4) Po to masz uszy i oczy, żeby teraz to wykorzystać. Rób foty, a sam zobaczysz, jakie można osiągnąć rezultaty.

5) Tylko uważaj, żebyś nie wpadł do wody. ;))

To by było na tyle. Skromnie, spontanicznie i amatorsko. Ale właśnie tak miało być. ;))