Ponad 7 lat w poszukiwaniu drzew.
Zanim zacznę pisać następne artykuły o wybranych okazach dendroflory, w dzisiejszym wrócę do drzewa, od którego zaczęło się moje hobby tree huntera. Zainspirowany albumem “Drzewa Polski. Najgrubsze. Najstarsze. Najsłynniejsze”, w maju 2016 roku postanowiłem rozpocząć pomiary i opisywanie wyróżniających się drzew, które spotykam lub odnajduję podczas wycieczek. Pierwszym z nich był prezentowany w tym wpisie dąb szypułkowy “Straszydło”, który rośnie w lasach Międzyborza. Artykuł o nim ukazał się 6 maja 2016 roku, czyli ponad 7 lat temu: http://server962300.nazwa.pl/perly-dendroflory-wzgorz-twardogorskich-dab-szypulkowy-straszydlo.html
W ciągu 7. lat drzewne hobby rozwinęło się do poziomu, o którym nawet nie śniłem. Przez ten okres miałem zaszczyt obejrzeć wiele wyjątkowych drzew w różnych regionach kraju (najczęściej w zachodnich i południowych), a największą zasługę w tym wszystkim ma kolega Marek Łuszczyński – autor blogu pomniki-przyrody.pl, z którym przemierzam setki kilometrów, aby obejrzeć dendrologiczne perełki.
Do tego sam odszukałem już całkiem pokaźną pulę drzew, z których wiele opisałem i zaprezentowałem na blogu, a w kolejce do opisania stoi/rośnie dużo następnych. Do głowy przyszła mi taka myśl, żeby 6. maja wpisać na stałe do kalendarza jako dzień tree huntera. Oficjalnie to chyba nie przejdzie, ale nieoficjalnie można sobie świętować. ;))
Przez te 7 lat, wiele razy przemierzałem tereny leśne Międzyborza, Bukowiny i okolic, czasami odwiedzałem dąb “Straszydło”, który na zawsze pozostanie dla mnie drzewem startowym w tree hunterstwie. W między czasie, dokładnie przyjrzałem się jego ulistnieniu. Wykazuje cechy mieszańca między dębem szypułkowym i bezszypułkowym, niemniej cechy tego pierwszego przeważają.
Jest to drzewo, które znam jeszcze z lat 90-tych, z tego co pamiętam to pierwszy raz zobaczyłem je w 1995 lub 1996 roku i nawet wtedy, kiedy jeszcze nie miałem pojęcia o sztuce wyszukiwania drzew i zwracania uwagi na wyróżniające się okazy, jakoś zapadło mi w pamięci. W pewnym stopniu przyczyniły się do tego borowiki usiatkowane, które w tamtych latach obficie pojawiły się pod “Straszydłem” i równie obficie były robaczywe. ;))
Dąb “Straszydło” jest znany raczej niewielkiej liczbie ludzi, grzybiarze przeważnie nie zwracają na niego uwagi, ponieważ ich wzrok jest skupiony na ściółce. Tymczasem drzewo to, pomimo niewielkich wymiarów (obwód pnia niecałe 400 cm) i rachitycznego wyglądu, prezentuje się zupełnie inaczej i dość nietypowo, w porównaniu do sąsiadujących z nim drzew.
Wykształciło bardzo krótki pień, który już na wysokości około 2. metrów rozwidla się na wiele konarów i które budują stosunkowo wąską, ale dość solidnie ugałęzioną koronę. Dodatkowo rośnie w siedlisku suchym, z przewagą lichej piaszczystej gleby. Dęby nie lubią takich warunków.
Dlatego ulegają skarłowaceniu, są dość wątłe, słabsze i uroczo “wykoślawione”. Zagadką pozostaje wiek “Straszydła”, ponieważ dąb, który rośnie w niekorzystnych warunkach, pomimo stosukowo chudego obwodu pnia, może liczyć kilkaset lat. “Straszydło” w porównaniu do pomiaru z 2016 roku, praktycznie nie przytył, a to może oznaczać, że te niecałe 400 cm obwodu wypracował nawet przez 200 lub więcej lat.
Kiedy na trasie mojej wyprawy do lasów jest “Straszydło”, to przerwa i pobyt przy nim należy do punktów obowiązkowych, chyba, że mam zbyt mało czasu do pociągu i wtedy muszę iść dalej. Ale najczęściej mam wystarczający zapas minut, żeby odwiedzić i posiedzieć przy starym dobrym przyjacielu, który zawsze oferuje mi moc wrażeń oraz leśnych tajemnic.
